Over meren, weer en wind en pieken en dalen

Er staan nieuwe mooie plaatjes bij “Van grind los, gravel, los zand en grote hoogtes” en “ Heel verhaal…”
Op dinsdag rond de middag de fijne homestay in Bishkek verlaten. In de ochtend geen buitenband of kookgas kunnen vinden helaas. Maar in de techische bazaar, waar ik toch langskwam: wel 10 buitenbandenhandelaars, die allemaal 28” banden hadden. De beste uitgezocht, Japans fabrikaat en 4 euro, doet het prima. Om 4 uur eindelijk op pad, de weg na Bishkek is veel rustiger, na 35 km zuidwaarts richting de bergketen daar, dus weer wat rustig klimwerk in de avondzon. Een mooi kampeerplekje net na een riviertje tussen bosjes zorgt weer voor de verstilde avondrust onder maan en sterren, veel sterren.
In de ochtend eerst de nieuwe Japanse band op het voorwiel leggen. De ver kale Schwalbe marathon gaat voor de zekerheid mee, mocht de nieuwe een sof blijken… De afslag naar de 24 meter hoge Burana-toren waarvoor ik mede de omweg maakte, mis ik. In de verte de toren zien staan: ook mooi, was vooral een excuus om dit rustige weggetje op te zoeken. Na 25 km lekker naar beneden rollen weer op de grotere weg in Tokmok, in de 19e eeuw nog hoofdstad. Daar yoghurt en bananen en: lekker met fikse tegenwind en licht bergop verder. Die stukken zijn mentaal het zwaarste. Een echte berg die blijft liggen en erbovenop kun je moe maar voldaan terugkijken en van het uitzicht genieten. Maar op vals plat omhoog volgt geen beloning en je blijft maar hopen, meestal tegen beter weten in, dat de wind draait. Na 45 km 2e ontbijt, koffie en een met wat vlees en uien gevulde oliekoek. Bij vertrek: lekke band, achter, daar helpt geen nieuwe voorband tegen. Band eraf bij een pomp met een open put: water genoeg om het kleine gaatje op te sporen. Vol goede moed verder tegen de wind in, maar dat put toch flink uit. Een lange pause van 1 ½ uur in een Yurt met lekkere Kirgizische thee en 2 Magnums, met zonnebloempitten op de buitenkant ipv nootjes. Dan de vermaarde ‘Schoenveterkloof’ in, de weg wordt slechter en steiler, beter voor de klimmoraal, de tegenwind blijft helaas. En… slecht plakwerk, de band is weer lek. Even vloeken en kwaad op mezelf, dan naar de Chuy-rivier, die hier door de kloof dondert, wandelen en 15 minuten genieten van het langsrazende water. Water is slimmer, dat daalt altijd lekker af. Op het randje van de las van de binnenband zat nog iets vettigs denk ik, daar liet het plakkertje los. Nu beter ontvetten en opschuren en wel goed plakken. In de avondschemering bereik ik een prima restaurant net uit de kloof, waar ik me tegoed doe aan rijst met een heerlijke vleesgroentenmix en en biertje. Dan duurt het in het donker en het fluorescerend hesje van collegafietser Bart vd A uit B.-->A., 15 km voor ik een goed kampeerplekje vind, maar liever beter zoeken en veilig verstopt, dan zomaar ergens gaan staan (en bekogeld worden met stokken of zo).
In de ochtend wacht nog een ruim uurtje licht bergop fietsen, met windje mee! Dan zie ik Issyk Kol opdoemen, een meer van 200 km lengte en 70 km breed in het midden. Eerst 2 heerlijke koffies, dan naar een strandje / ligweitje 10 km verder. Lekker zwemmen en in de zon liggen, met zicht op overall sneeuwtoppen en mooie bergen. Die zon verdwijnt echter als sneeuw voor de zon, evenals de besneeuwde en zonbeschenen toppen: naderend onweer en wat druppels. De wind wordt sterker en draait 180 graden: wel als ik lig, niet als ik er tegenin fiets! Lekker mijn nieuwe The North Face jas uit Bishkek aan: Windstopper. Eerder Windturner, de wind draait later weer 180 graden. Om 5 uur is het mooi geweest en fiets ik terug Balykchy in. Bij het station een schattige kitten van een week of 8, die de fiets beklimt of ze mee wil. Langs de zuidkant van het meer fiets ik naar Ottuk. Daar geen restaurant, maar wel een heuse hoofdstraat (zand) met winkel. Magnum, liter Fanta, Kitkat en 2 snickers als avondeten met wat overgebleven brood, pinda’s, rozijnen, kamperen in populierenbos bij het meer.
‘s Ochtends nog een keer zwemmen: heerlijk. Fris op pad richting Kochor in wederom prachtig weer. 25 km bergop, dan dlen langs het stuwmeer van de Chuy-rivier. Aan de rivier water tanken, want de ¾ liter is op. Even heerlij onderdompelen in het bijna ijskoude water. Vanaf hier is het nog een ruim uurtje tot Kochkor, waar ik een halve rustdag heb en een rpima B&B vindt met mooie wanddecoraties en kleden en kinsten en kastjes en heel veelmooie planten en….Prima dus. In Kochkor is ook een goed restaurant. “Vizit”. Drie vrouwen vragen me bij hen te komen zitten, schoolvriendinnen. Veel spraakverwarring, maar leuker dan alleen zitten. Met 1 moet ik nog dansen, tussen het genieten van het geode eten en biertje door. Later is ze ook nog in tranen, een knuffel en een handkus bij het afscheid doen haar goed.
Een mooi voornemen: in 1 dag naar Song Kol, een meer dat 1200 meter hoger en achter een fikse klim ligt. Maar jawel: lichtbergop starten en al gauw weer fikse wind tegen. N a 3 ½ uur ben ik in Sary Bulak, 41 km verder en nauwelijks echte hoogtemeters gemaakt. Fles Pepsi en een koffie en kletsen met 2 tieners, terwijl ik het voornemen laat varen als ware het 2 januari. Aan de overkant bij een restaurant weer geen Engels en mijn Kirgizisch is npg niet helemaal perfect..” Gulash, rice, cay”: dat lukt wel en smaakt prima. Na 5 km moet ik rechtsaf en omhoog naar Song Kol. Water tappen uit de rivier en een kwartiertje languit liggen het gras, denken aan Jack Poels en Rutger Kopland (Die lege plekken in het gras) en Hendrik Marsman: “ Denkend aan Kirgizstan zie ik smalle rivieren, snel door oneindig hoogland gaan…” De weg gaat na de dagdroom zeer realistisch omhoog, al gauw is het schieben geblazen. Na 2 ½ km ga ik echter nog harder omlaag naar het laatste dorpje voor het meer. Hier een biertje om straks de 10.000e kilometer te kunnen vieren, een ijsje, zak biscuits als broodvervanging en geen vodka, toch wel een populair drankje hier in bepaalde kringen. Langs de Tokok-rivier nog 20 km wat meer omhoog, een middagzwemmetje en kamperen bij een heel afgelegen boerderijtje. Hier avondeten met de jonge boer, zijn vrouw en zijn zus: mijn biscuits, Kirgizische thee, brood en aardappeltjes in de schil gekookt. Dopen in de zoutpot, dan in de verse room: heerlijk. In de ochtend net mijn spullen ingepakt, als het fiks begint te regenen.Binnen thee en ontbijt. Het is snel weer droog, maar zo veranderlij als… Op pad na 3 km over de Tokok en de klim op. Een Zweedse man stapt uit de taxibus, begroet me, monstert mijn beenspieren en wenst me een goede reis, zeggend: “Slecht weer aan Song Kol”. De klim is steil, her en der schieben. Een Duits clubje wenst me Gute Fahrt, hetgeen ik dan maar doe. Na 5 m nadert en onweer, waar net een rioolbuis onder de weg ligt. Daar kan ik mooi een uurtje schuilen. Drie km verder, in de eerste haarspeld: weer een kfikse bui, ik kan schuilen achter een steile zandwand, terwijl een 10-tal Italianen zoder bagage van de pas af komt gedaald. Tyupische mooiweer-fietsers, die Italianen! Na deze bui verder de bergen in na een haarspeld of 5, tot ik eindelij een stukje wind mee krijg, met een pak hagel op mijn kop, dat dan weer wel. De pas is dan al in zicht, veel sneeuw ligt maar en meter of 200 hoger. Net erna bij Ali van 3 en zijn moeder op de thee in de Yurt. Hierna verder richting het meer, war de weg helas ver vandaan blijft, maar mooi is het wel. In een droge rivierbedding vind ik een schuilplek voor zicht en wind.Niet voor een donderend onweer ‘s nachts, dat echt recht overtrekt met inslagen heel dichtbij. Ook dat doorstaan man, fiets en tent.
De weg van Song Kol weg; stukje klimmen en dan alleen dalen, zo is me verteld. Stukje was al een meter of 300. De 10.000e kilometer nadert met rasse pedaalslagen, maar de km-teller heft het onweer niet helemaal doorstaan en is de tel kwijt. Op 1 van de 26 haarspeldbochten van de afdaling maak ik ze vol, een mooi plaatje hoort hierbij. Langs de Song Kol naar beneden en dan: weer lek, nu de Griekse achterband, die wat minder lcuht heeftomdat de zijranden uitscheuren. Wie wat bewaart, heeft wat: de 2 scheurtjes geplakt door het ketsen van de velg op een steen ontstaan en moelijk te plakken maarik neem de gok en wissel alleen de buitenband in voor de Arjen Robben die achterop zit: “ De Kahle Schwalbe” . De Sog Kol kan ik niet volgn, dus moet ik onverwacht klimmen, maar niet steil. In de verte doemt echter onverwacht een hele fikse klim op. En ik dacht om een uurtje of 6 in Naryn te zijn. Het geluk is met De Eenzame Fietser (luister “Jimmy” van Boudewijn de Groot, met de groeten aan ook FVK en de man van De Zaak in Tilburg); de 2e auto die ik vandaag zie komt uitgerekend nu langs en geeft me een lift naar Naryn. De achterband blijkt ook nog een leegloper: driedubbelgeluk. Om een uurtje of 6 in Naryn, inchecken bij Superhotel Alaa Too (Van buiten ziet het er 30 jaar geladen al verlaten uit, van binnen warme douche, goed bed, balkon en zelfs TV!) en op nrrestaurant en mail. Prima restaurant volgens Lonely Planet en dat klopt weer eens. Veel reizigers zitten altijd over Lonely planet te zeiken, ik vind hem zeer behulpzaam en natuurlijk weet ik alles zelf beter! Achteraf…
De dag erna naar de CBT, Community Based Tourism, om transport over de Torugart-pas en de Chinese grens te regelen, dat is een heel gedoe, ik heb een paar medereizigers nodig om de kosten te drukken. Ik hoop hier binnen een paar dagen weg te zijn, ben benieuwd hoe het zal lopen. Dan naar het @-café om dit verhaal te schrijven en mooie plaatjes erop te zetten bij de vorige verhalen.