Geen spoor van bommen en granaten

Uwe fietsert is met een ziedend vaartje van 8 per uur Yuksekova ontvlucht. Het was al druk bij de kazerne om 8 uur, de politie zet bussen in. Pantserpolitie-autotjes op elke straathoek. Reden van de angst voor rellen: Een Pkk-terrorist is door de Turkse politie gedood en zijn begrafenis gaat vandaag plaatsvinden in Osmaniyeh.

De andere kant van de Ocalan-medaille: Een Turkse leraar Engels uit west-Turkije leeft elke dag met de angst voor de dood. Na zijn opleiding werd hij door de regering naar een stadje in Oost-Turkije gestuurd om daar drie jaar les te geven. Om Kurdische kinderen te helpen dus. Hij kon zich vroeger inleven in de Kurden, nu niet meer. Een tijdje geleden werd voor zijn ogen een politieman gedood door een menigte, lekker langzaam door te schoppen en stenen te gooien. Bij een ruzie op school werd hij pas door 6 Kurden aangevallen. Door geweld tegen andere Turken, het leger en de politie zijn al 30.000 doden gevallen volgens hem. Vaak onschuldige burgers of dienstplichtige militairen. Hij wordt dagelijks gediscrimineerd, omdat hij geen Kurd is. Sommige bakkers verkopen hem niet eens brood. Hij is geen Kurdenhater, maar gewoon een Turk en kan er ook niets aan doen.

Propaganda is overal, het is niet makkelijk om de waarheid te weten te komen en soms zelfs ongemakkelijker om de waarheid te weten. Wel weet ik dat ik tegen geweld ben.

De weg naar de grens met Iran was een klim van 20km, rustig omhoog tot 2100m. Toen 12 km lekker rustig dalen langs een bergbeek met bloesembomen en groen gras er langs. Plots houdt het asfalt op, een truck zit vast in de rivierklei. Deze survival-afdaling gaat zo 14 km door tot de grens, de klei zit letterlijk tot in mijn haar en oren. Mijn mooie Mesopotamische lange broek voor Iran zit onder, ook onder de smeer van de ketting helaas.

Bij de grens wachten, anderhalf uur. Geen stroom, dus geen PC´s en dan staat in ons tijdperk alles stil. Als mijn pas is gecheckt en de ingangsdatum ingestempeld, mag ik zo door bij de bagagecontrole: heel prettig. Na 2 km een theehuis, 2 bakjes thee en meelurken aan een waterpijp. Vooral dat geluid van borrelend water is lekker ontspannend. Toen na 5km vlak een mooie klim van 20 km, nummertje 2 vandaag. Daarop volgt een ziedende afdaling van 2 km, die uitloopt in het vlakke dal voor het Orumiyeh-meer en licht blijft dalen, heerlijk uitrollen tot de stad. Daar gestopt door een vader met zoontje en tienerdochter in de auto: de dochter kon haar ogen niet geloven, dat daar een echte wereldreiziger op de fiets uit Nederland door haar stad fietste, die moest ze spreken, en in vrij goed Engels ook. Toch is dat de laatste manier waaropje verwacht wordt aangehouden te worden, toch eerder een agent of zo die je paspoort moet zien en moeilijk doet.
Hotel Guds na even zoeken gevonden in Osmaniyeh, heeft een nieuwe naam: Karon. Mijn enige Iraanse geld ging op aan het hotel, dus blut in slaap gevallen om 9 uur, om 1 uur maar in bed verder gaan slapen.

Vandaag is het vrijdag, de Islamitische zondag. Ik had het geluk, dat de geldwisselaar zijn kantoortje ging schoonmaken vandaag. Euro's gewisseld voor een stapel geld en snel dit goede internetcafe gevonden. Het valt hier op, dat veel hoofddoekjes een stuk van het vrouwelijk haar onbedekt laten. Van politie of leger of Republikeinse garde heb ik nog niets gemerkt. het is relaxed hier, deze streek heet Azerbaidjan. De mensen zijn mooi, vooral de ogen: enorm sprekend en vaak heel vriendelijk.
Dadelijk nog sight-see-ing en dan een fikse etappe naar Tabriz, 130 km, deels over een nieuwe weg dwars door het meer. Maar nu eerst een ontbijtje!