Aangepaste plannen en watersnood

http://nl.wikipedia.org/wiki/Isfahan

Esfahan is een mooie stad met veel groen. Jammer is wel, dat de rivier droogligt, doordat 2 metaalfabrieken en wat landbouw stroomopwaarts al het water verbruiken. Het grote plein en de Jame moskee zijn de absolute highlights. En voor mij de ontmoetingen in het hostel met fred uit Zwitserland, Thorsten & Maren uit Keulen en Damian uit de Champagne. Elke avond koken we samen en roken de Qalyan, waterpijp. Veel goede en leuke gesprekken over de reizen tot nu toe en allerhande andere zaken. Fred heeft een kaart van de Pamir Highway in Tadjikistan en ik besluit om die te gaan fietsen, ik ben nu toch in de buurt. Passen tussen de 3380 en 4655 meter hoog, een weg van 1400 km tussen Dushanbe en Osh.
Ali Javabi, een local, neemt me op zijn verjaardag mee op een fietstourtje naar een 2500 jaar oude vuurtempel. Op de terugweg maakt hij een heerlijk ontbijt met zelfgemaakte aardbeienjam en kaascreme, thee en kraakvers brood. Langs de drie oude bruggen en naar de Jame moskee. Zo leer je heel relaxed per fiets de stad kennen, super voor mij omdat ik last van mijn rug krijg als ik lang loop. Nog wel bestolen: een gastje achterop een brommer jat mijn legercap al voorbijrijdend. Thorsten heeft nog een cap van “Vole, double lagered”, Iraaks bier, voor me.
In de avond naar Coffeenet, net op tijd lees ik dat ik eerder in Mashad moet zijn, omdat het Turkmeense visum meer tijd vergt. Fred uit Zwitserland en Thorsten & Maren uit Keulen vinden het leuk als ik met ze mee fiets naar Yazd. Geen Shiraz en Persepolis dus, maar uit Perspolis kreeg ik in Qom al 2 souvenirs. Fred is een Zwittser van 42, al een maandje of 4 onderweg richting Tibet, waar hij al eerder fietste. Erg geschikte kerel, die rustig in Schwitserdeutsch terugpraat als mensen maar blijven doorpraten in Farsi en altijd mensen de handen gaat schudden en begroeten als we stoppen. Thorsten en Maren vertrokken al in oktober vanuit Kroatie en zijn al in Syrie, Jordanie, Libanon en Iran geweest.
‘s Avonds snel gepakt en om half 8 samen op pad richting woestijn en zandpaden. De eerste dag een relaxte etappe van 100km over asfalt, lange pause in de middag, wildkamperen op een mooie plek, zoals elke avond, samen koken, Qalyan roken en heerlijk slapen. Ontbijt met koffie en thee, om dat alleen te maken ben ik (nog) te lui, maar als het geserveerd wordt… Na 20 km komen we in het stadje Varzaneh, waar een heuse maar erg vriendelijke volksoploop rondom ons ontstaat. In de hectiek vergeten we ‘even’ dat we recht de woestijn in gaan fietsen.
Na een km of 25 woestijn komen we in het eerste dorp; een verlaten Karavaserai, waar we in de schaduw lunchen en uren wachten tot het koeler wordt. Stilzittend in de schaduw zweten we nog, boven de 40 graden. Na vertrek verlaten we al snel het asfalt. Het landschap is prachtig en groots, de watervoorraad minder en snel kleiner wordend. Over een weg van zand, gravel en stenen ga je langzamer en neem je het landschap veel beter in je op. Ook is er totaal geen verkeer, ondanks de dorst geniet ik enorm van de tocht.
Het tweede dorp is spoorloos en net voor het derde dorp treffen we een lichtzoute bron, terwijl we in de verte een steenhouwerij horen en zien. Ik vul een fles met het zoute water en voeg zuiveringsdruppels toe (half uurtje geduld), ga voorover in de bron liggen om af te koelen, dat doet deugd. Fred, de sterkste van het kwartet, fietst ondertussen vooruit richting de heuveltop en kijkt of hij het dorp ziet. Er ligt verderop een gebouw is zijn antwoord. Zowaar komt er een vrachtauto langs, die ons een liter Ayran (yoghurtdrank) en een halve liter water geeft. We begrijpen uit zijn woorden en gebaren, dat er 5 km verderop water is.
Bij een oude maar nog karavanserai (verzorgde rozenstruiken) 5 km verder treffen we een watervat. Alle flessen worden gevuld. Weer iets verder nog steeds geen dorp, maar een huisje met wat schapenstallen, prima camping. Fred heeft een erg goed waterfilter, waarmee we alles zuiveren. Wederom een prima nachtrust en de boys fietsen ‘s ochtends terug naar het watervat. Dit is leeg als de laatste bidon half gevuld is, met 30 liter water ‘back to base camp’, waar maren al koffie en thee klaar heft voor de Helden. Dorp 3 was dus de Karavanserai.
Na vertrek klimmen we rustig een km of 15 omhoog. In de afdaling haal ik Fred in en fiets van de weg af naar de schaduw van een gebouw. Als Thorsten en Maren iets later ook daar zijn, fiets ik weg en schakel ineens van de 10 naar de 2, ideaal dat dat kan bij een Rohloff. Terugschakelen boven de 3 gaat echter niet meer, maar we hoeven nu alleen maar 1 km te dalen. In het dorpje, waar prachtig nieuw asfalt ligt, plunderen we de koelkast van de winkel en drinken samen 7 liter gekoelde dranken, maken high fives dat we uit de droge zandbak zijn. Verderop is ook nog een waterbron om ons te wassen en bij een oud schoolgebouw houden we siesta.
Dit wordt de werkplaats, een stoep voor de verlaten school in de schaduw en met een lekker verkoelend windje. Erg goede timing dat de kabel echt problemen geeft, nu ik de hulp van Fred en Thorsten heb. Als de box voor de schakeling van Rohloff-naaf open is zien we al snel het euvel: een schakelkabel heeft zich opgestroopt en is erg uitgerafeld. Dit komt, zo denken we alle 3, omdat de kabels boven de box met een scherpe knik naar voren lopen en niet naar boven. Volgens de inbouwer was dit geen probleem, toen ik ernaar vroeg. De meegenomen reservekabels blijken voor de interne schakeling te zijn, terwijl ik de externe schakelbox heb. Fred, liftenrenovator van beroep dus vertrouwd met kabels, knipt de omhuizing perfect op maat, We bouwen de nieuwe kabel in en leggen de kabels nu eerst naar boven, zoals het meegenomen Rohloff-handboek ook aangeeft. Na de montage schakelt de Rohloff ook lichter.
Na de pauze het strakke asfalt op: 2 km afdalen en dan klimmen zo lijkt het, maar dat is gezichtsbedrog, het blijkt 8 km dalen en 2 km klimmen. Rechtsaf voor een mooie rotsenwand langs, zandsample 2 voor een vriendin mee en al snel in een volgend dorp: dat was gisteren wel anders! Brood en wat groente inkopen en buiten het dorp achter heuvels weer een ontspannen avondje.
In de ochtend nog een laatste klim, Maren zegt dat we nu op 2600m hoogte zijn, een record voor hun. Ik had hooguit 2000m verwacht, veel meer geklommen dan gedacht. Mooi moment op de laatste klim: ik op kop van de Hollandse waaier, alleen het geluid van 2 zoemende Rohloff-naven en 2 derailleurs, 2 km lang. In Nasrabad 3 ijsjes eten, frisdrank, eindelijk koffie kunnen kopen, pauze onder een meer dan monumentale Ahorn. Thee van muntplanten om de hoek, 2 kinderen komen Ayran en frisse halfrijpe pruimen brengen, heerlijk relaxt middagje. Na vijven verder, met verse groente en brood, voor Taft, grotere plaats, een kampeerplek gevonden bij een indrukwekkende marmot-leeuw-adelaarrots die ‘s avonds verlicht wordt. Ik poets de kettingen van Thorsten & Mare nom wat terug te doen voor al het koken en Qalyan bereiden.
De laatste dag alleen maar verder afdalen. We treffen 2 renners van Iran team, 1 brengt ons naar de politiepost in Yazd waar Thorsten & Maren hun visa kunnen verlengen. Het oude centrum van Yazd is grotendeels opgetrokken uit huizen van leem met stro. In het centrum van de stad volgen we mijn ‘ buikgevoel’ en komen bij een prima goedkoop hotelletje, waar we ‘s avonds ook nog eens gratis eten krijgen: met die buik zit het wel weer goed!
Weer het internet op om de hoek, geen info over een trein naar Mashad, maar aan het plein tussen @-café en hotel zie ik een plakaat met een bus erop: trap op, soloconcert van met hamers beslagen snaarinstrument en een busticket Mashad voor een tientje: voltreffer! Om 12 uur ‘s avonds loop ik nog de stad in: 2 ijs, meloen-ijsdrank en nog een broodje gehakt met groente: het valt niet mee als je gewicht aan moet komen, zwaar werk! Mooi sfeertje zo in de nacht, val bijna in slaap op een grasveldje.
In de ochtend met de boys naar een tuincomplex met 33 meter hoge windtoren: zo vangen ze verkoelende wind p die in de gebouwen en huizen gebracht owrdt, eeuwen- en eeuwenoude techniek. We zoeken de belangrijkste moskee maar komen bij een andre: van binnen volledig bekleed met spiegeltjes, een man zingt voor uit de Koran, velen luisteren toe, mannen en vrouwen huilen. We luisteren een kwartier lang en worden meegenomen door de zachte, indrukwekkende stem.
Terug in het hotel heb ik nog 2 uurtjes voor vertek naar het busstation. Precies op tijd is “Michael Jackson” bij bus en buschauffeur. De 15 uur bus vallen mee gelukkig. Ali loopt net de straat op en introduceert een nieuw avontuur: Turkmeense visumavonturen, meermaalse bezoeken aan de Holy Shrine van Iman Reza en Iraanse etensavonturen in zijn non-smoking homestay, waar ik ook Damian die ik in Esfahan al trof, weer zie.