Weer een stukkie verder

Plaatjes volgen.

Dag trouwe volgertjes van me, hier weer een verhaal.

Een week wachten in Mashad op het Turkmeens visum, daar had ik niet op gerekend. Vel te lang op een fietsreis, zoals de stop in Istanbul. Gelukkig was Vali's homestay een goed onderkomen; naar keus binnen of buiten slapen, ontbijt, heerlijk en veel Iraans avondeten (aansterken, zelf zuurkoolschotel gekookt voor Vali en de gasten). het Heilige Schrijn-complex van Imam Reza 2 maal bezocht, maar er de hand niet op weten te leggen: ik zie er met mijn blauwe kijkers te westers uit en dan krijg je een gids, les waakhond, mee. Erg grappig bij de ingangen: ge-uniformeerde bewakers hebben allemaal een gekleurde plumeau in de hand, waarmee ze niet net en bedekt genoeg geklede gasten'terechtwijzen'.
Een dagtrip met de fiets gemaakt nar Shandiz en Kang, mooi tochtje van 116 km. fietst zo lekker licht zonder bagage! 2 duitstalige boeken gelezen in deze week. Boeiendste gasten bij Vali waren Tom en Peter, die in 5 maanden vanaf Korea naar Mashad fietsten. Zij hadeen minus 20, bevoren voeten en sneeuw in de tent in de Gobi-woestijn, sleepten hun fiets 8 km door de sneeuw over een pas in Kirgizie en beleefden meer van soortgelijke avonturen:
http://www.crazyguyonabike.com/doc/page/?o=1r4vFZo&page_id=205538&v=14
Mooie plaatjes op deze pagina van het Turkmeense wegprofiel wat ik ook tegenkwam.

Op zaterdagochtend 18 juni, de dag dat mijn Iraanse visum niet meer geldig was, kreeg ik eindelijk mijn transitvisum voor Absurdistan en kon ik mooi de bus naar de grensplaats Saraghs halen.
De Iraanse grenswacht had volgens mij in de smiezen dat mijn visum verlopen was, maar ze stempelden me gewoon uit en wensten me een goede reis. De Turkmeense post was een ander verhaal. In totaal 6 keer de pas tonen, een half uur wachten, 3 bonnen invullen, maar dan heb je ook wat: 450 kilometer door een snoeihete woestijn met constant wind tegen.
In Serakhs, de Turkmeense zusterplaats van Saraghs, zie ik eindelijk weer kleurrijk minder verhullend geklede vrouwen; wat een verademing. Dat smaakte beter dan de eerste biertjes sinds Teheran. In de avondschemer de woestijn in, kamperen op een mooie vlonder. 3 uur opstaan, een goede fietsdag van 120 kilometer, de laatste 20 te vroeg 's avonds op pad: harde wind en snoeihete zon, niet meer doen! Slapen bij een hele leuke Turkmeense boerenfamilie, ik kreeg een brief mee van anderhalf kantje in het Turkmeens: als iemand het voor me kan vertalen? Graag!
Weer vroeg op pad, na 35 km al in Mary. Niet zo groot als de megalomane hoofdstad Ashgabat,
http://nl.wikipedia.org/wiki/Ashgabat
maar ook hier enorme vooral witte overheidsgebouwen en gouden standbeelden van de oude en nieuwe president. Het regime handhaaft zich voorlopig, doordat water, gas en electriciteit gratis zijn en benzine 0,02 cent per liter is.
Schuilen in Mary voor de hitte van 12 tot 7 in een restaurant/cafe/hotel/brothel, hier nog eten en op pad voor nogmaals 35 kilometer. Kamperen aan een zandpad tussen 10 en half 3 en weer op pad onder maanlicht. Erg mooie sfeer bij zo'n vroege start. Om half 5 komt het eerste ochtendgloren en om half 6 steekt de koperen ploert zijn dan nog rode kopje alweer boven de zandduinen uit. Om half 7 stijgt de temperatuur weer en om 11 uur halen we alweer de 40 graden, in de schaduw. In de woestijn zie je kamelen staan, eentje stond om 3 uur 's nachts vlak langs de weg, op een meter of 5.
De vierde dag siesta bij een restaurantje bestierd door 2 leuke meiden, soep met schapenbout en brood, in de aircoroom siesta tot 6 uur. Bij buitenkomst nog 49 graden, de fiets, die volledig in de ' windschaduw' stond, toch bedekt met een laagje woestijnzand. Mijn brood gegeten en om half 8 is het draaglijk om te fietsen, 38 graden. Om 9 uur slapen bij een politiepost to 2 uur. Dan volgt de Turkmeense hel van het noorden. Een tocht van 164 kilometer met steeds hardere wind tegen. Van Turkmenabat tot de grenspost geen enkele richtingaanwijzer, wel en kunstwerk van richtingaanwijzers, tientallen enorme overheidsgebouwen en op het laatste stuk enorme propagandabillboards van de regering. Ook mooie nieuwe flatcomplexen en alle bermen vol planten en bloemen, het moet gezegd.
De weg van 25 kilometer tot de grens wringt zich in zoveel bochten, dat ik 65 kilometer afleg tot ik eindelijk op het tandvlees de grens bereik. 11 liter gedronken, zoveel bier heb ik zelfs nog nooit op in 1 dag!
De grenspost met Uzbekistan ligt volledig in het niemandsland. Nog 20 kilometer door de hitte naar Karakol fietsen is onverantwoord. Ik beloon mijn lijf en geest met een rit per taxibusje naar Bukhara, waar ik door een jonge en talentvolle stadsgids-in-de-dop naar een goed hotelletje wordt geleid. Koud douchen en bijkomen, op het stadsplein Sarah en vriend uit Utrecht weerzien, die ik in Mashad bij Vali ontmoette en sjouwend met de fiets en stadsgids-in-de-dop al had zien zitten. 2 biertjes om de 11 liter compleet te maken en een shashlick van biefstuk en schapenvet. Rond middernacht naar bed. geen airco en de kamer en ik zijn nog zo warm, dat ik tot 2 keer toe koud douche en nat op bed ga liggen. Vanochtend om 8 uur corvee: kleren wassen, keuken afwassen, spullen ordenen, kaartjes schrijven. Van 10 tot half 2 bijslapen na de korte woestijnachten en nu om 6 uur eindelijk de stad in, want ik kan jullie trouwe volgers niet langer meer laten wachten vind ik.
Bukhara op de zijderoute is echt een stad uit 1001 nacht. Hier vind ik wat ik in Esfahan in Iran dacht te vinden. Esfahan bleek veel groter en ondanks dat ook erg mooi, maar dit is een autoluwe binnenstad vol prachtige oude gebouwen.
http://nl.wikipedia.org/wiki/Buchara