Verdubbelaar is ingezet: rozengeur en zonneschijn

Na een heerlijk dagje bijtanken in Teheran in de middag vertrokken. Nieuwe fietscomputer en remblokjes gevonden, rond 4 uur de stad uit. Buiten de stad bij de laatste 2 jochies langs de weg rozen gekocht. Meer om symbolisch Bas en Greetje te bedanken voor het heerlijke onderkomen bij Susanna en Martin in Teheran. Na een tijdje doemt rechts een enorm complex op: daar ligt Ayatollah Khomeini begraven sinds 1989, na 22 jaar is het immense gebouw nog niet af. Tegen dit complex ligt Behesht-E-Zahra, een enorme begraafplaats waar 200.000 van de 1.000.000 slachtoffers liggen die tussen 1980 en 1988 vielen in de oorlog tussen Irak en Iran. Irak viel Iran binnen om Khuzestan, rijk aan olie, te veroveren. Iran had dit in 1982 terugveroverd, maar een oorlog kwam het nieuwe regime net na de Islamitische revolutie in 1979 goed uit. Tot 1988 bleef Iran op Iraaks grondgebied, zo de vaderlandsliefde voor leiders en leger en regime aanwakkerend. De rozen liggen nu op het graf van een jochie van 12, die een mijnenveld inliep om mijnen te ruimen, hem was verzekerd met vele anderen dat hij echt naar de hemel zou gaan. Jankend verder en niet van de tegenwind. Khomeini: morgen is zijn sterfdag, ik gedenk deze niet met erg warme gevoelens.
In het donker mooi verdekt plekje op al uitgegraven aanstaande verdubbeling van de weg gevonden, na eerst een soort smak van een meter of 5 van het talud gemaakt te hebben; zachte landing.
De dag erna oprukken naar Qom. Hier wordt Iran strenger en lastiger, werd me tevoren verteld. Eens testen dacht ik en begroetingen tellen. Op 95 kilometer werd ik 95 maal begroet door toeterende en zwaaiende vrachtwagenchauffeurs, mooie verdubbeling van 95. Qom is het hart van de Shi-itische Islam: "Welcome to Qom, the centre of jihad and insight". Jihad moet hier begrepen worden als het opleiden van 100.000 studenten uit meer dan 100 landen, 30% vrouw, die zich over de wereld verspreiden om het woord te verkondigen. Moet ons in het westen bekend in de oren klinken lijkt mij zo. Wie heeft er geen missiepater in de familie? Geert Wilders vast wel, met zijn Limburgse roots.
Bij het Hazrat-E-Masumeh (googelen maar!) ontvangen door de poortwachter; zette zijn pet op en bracht me naar het Office of International Affairs, verzekerde me; "no pictures". Hier werd ik zeer hoffelijk ontvangen met fris water. Zij mooi gekleed in de traditionele gewaden met tulband, ik in een T-shirt met korte mouwen, een broek vol smeer van de ketting onderaan en afgetrapte werkschoenen. Werd zelfs nog uitgenodigd om te komen studeren, maar wees erop dat ik 13 jaar en 4 maanden wel genoeg vond en nu de wereld zelve bestudeer. Ik hamerde op de overeenkomst tussen Islam en Christendom, zij beaamden dit en vertelden, dat de twaalfde Iman van de Islam terug zal keren samen met Jezus om vrede en geluk en zo op aarde te komen brengen aan 't end. Een verdubbeling van geloof dus eigenlijk: Monothe-isme met alleen een paar andere spelregels. Dat hier rigide regimes heersen die de vrijheid van mensen bekonotten doet niets af aan de vredelievendheid van de kern van de Islam en van de mensen hier: kom hierheen en ervaar het, in plaats van opruiers als Wilders en slecht ge-informeerden die blaten over jihad en terrorisme te geloven, ervaar het zelf!
En dan een slaapplek; helemaal onmogelijk hier. Op zoek naar een internetcafe treffen 2 fietsers me; Ali Reza, fietstalent van 18, en zijn vriend. Ze loodsen me naar een internetcafe. Ik mail daar snel in 10 minuten en schrijf een tel.nr op van iemand, als ik buiten kom staan er 8 fietsers die allemaal vriendelijk kijken en lachen. Een Engels sprekende jongen wordt gebeld, is druk met werk maar komt meteen en vertaalt. Ik blijf slapen bij Ali en zijn vader van 41 (dubbel, ik ook), zijn moeder, mooie kleine vrouw en zijn zusje van ik schat 17, beiden goedlachs en alleen voor de vorm en omdat het moet een hoofddoek dragend, een mooie verdubbeling van vrouwen in Iran in 2 generaties: het zusje nog vrijer, engelse leerboeken halend en hopelijk in staat om de wereld te gaan zien. Ns het avondeten om 11 uur verdwijnt een huisvriend, die met Team Bank Melli Iran de Ronde van Japan fietste en kanonskogelkuiten heeft. Hij komt terug met een roos voor me uit de tuin. Mooie rozenverdubbeling.
's Ochtends monteert Ali de fietcomputer terwijl ik pak, bij het afscheid krijg ik weer een totaal picknickpakket mee: nootjes, gedroogde vijgen, koekjes, biscuits, fruit en limonade. Als ik een briefje met mijn gegevens, bedankt in zeven talen en wat geteken geef, krijg ik 2 souvenirs uit Persepolis van moeders: en daar ben ik pas over een week! (ik kwam er helemaal niet!)
Van Ali Reza (weer een verdubbeling; dezelfde naam) uit Kashan heb ik alleen zijn adres op een briefje in farsi over hem en met de tijd 4:40 PM, ik moet daar maar de weg vragen aan mensen.
De verdubbeling gaat wat tegen me keren: de weg van Qom naar Kashan is lang, de warmte van de zon verdubbelt en de tegenwind verdubbelt. Uitgeput bereik ik na 112 km Kashan, na 2 maal navragen zit ik om 04:40 pm een sinaasappeltje te schillen, in de hoop dat 4:40PM niet de vertektijd is van Ali Reza Kashan, maar een afspreektijd. Zo blijkt het te zijn, Ali staat midden op de rotonde, binnen 10 minuten staat de fiets gestald, staan mijn tassen binnen en lig ik op een perzisch tapijt te wachten op drinken dat Ali haalt. Hij moet na een uur op de trein, ik krijg de sleutels en heb het rijk alleen. Ali Reza wil in Europa gaan fietsen, ons vrije westen heeft een Schengen-verdrag, dat visa-formaliteiten van Iran, Turkmenistan etc. tot een peuleschilletje maakt. ik hoop zo, dat hij niet 1, maar 2 of 3 maanden krijgt.
Nog vroeger vertrokken, om 7 uur op pad. Om 8 uur steekt de wind al op en staat nog eens dubbel zo hard tegen, de weg loopt 2x zo steil omhoog als gisteren, het is nog eens dubbel zo warm. Om 1 uur 3 uur lang pauze. Om 19:30 sta ik na 82 km uitgeput langs de weg en kan ik Natanz, 8 km verder en bergop, absoluut niet meer fietsend bereiken. 8 liter gedronken op 1 dag, 's avonds eerste ORS-oplossing met zout gedronken, goed gegeten.
Ik verwacht Esfahan, 125 m, nooit in 1 dag te kunnen bereiken. Weer vroeg op pad, 3 km klimmen als ontbijt, maar ik zit hoger en fiets van de woestijn weg: zijwind van achteren. eindelijk, na dagen, 8 km afdalen terwijl de wind van links komt, en ik mag rechtsaf! Eerste pauze na 15 km aan stromend water, met boompjes, struikjes, schaduw: een godswonder lijkt het na al die tegenwind en droge woestijn, wat heerlijk. De klim blijkt 30 km en 1000 hoogtemeters, maar het wordt bewolkt en de wind blijft me steunen. Na 50 km begint het afdalen, dit duurt lekker geleidelijk maar liefst 35 km en dan kom ik op vals plat naar beneden, terwijl ik wervelwinden van zand zie, soms een meter of 10 van me vandaan. De woestijn is hier overal omgeven door getande rotswanden meer of minder dichtbij, met her en der groene oases.
1 km voor ik zuidwaarts richting Esfahan ga en verwacht te moeten klimmen, maar wel met rugwind, pauzeer ik bij een beekje terwijl de wind alsmaar heftiger wordt en ik zelfs een druppel voel, de eerste sinds Turkije. De weg naar Esfahan blijkt Hawai: binnen 2 uur sta ik 58 km verder voor het goedkoopste hostel van de stad. Esfahan is prachtig; heel groen, overal bomen, parken, schaduw. In het hostel kletsen met Alfred Zwitser van 42, wiens vrouw hem vrij laat een grote tour zoals ik te maken (doe mij zo'n vrouw!), Marin und Thorsten von Koln, die sinds November onderweg zijn, Damian, een Fransoos de Champagne, al een hele tijd rondtrekkend en erg rustig en boeiend. Mee-eten: bulgur met groentesaus, alles delen, ook met iranezen die geen woord engels spreken.
Vooral vandaag (Jom'e, Islamitische sabat) duizenden en duizenden picknickers. Wat volleyballen met tieners, 3x ijs eten, slenteren, dit coffeenet-tentje vinden, bloggen, typen, denken, dichten, dromen van een green velvet underground popping up in beautiful Iran...
Esfehan werden 2 heerlijk relaxte dagen en en passant een paar knopen doorgehakt...