Verlaat verslag uit Uzbekistan

Twee dagen pauze in Bukhara werden afgesloten met een verlaten van de stad in de avond. Een vrolijke jongen op weg naar zijn werk vergezelde me op de fiets. We vertelden allebei honderduit, als je dat doet en een kwart kunt volgen, heb je een leuk gesprek. Bij de eerste eettentjes in het eerste dorp leg ik aan voor een Shashlick en een biertje. Misabia serveert er brood en salade bij en nog een spraakwaterval. Gewerkt in Osh (Kirgizie) en Almaty (Kazachstan), wacht erop dat ze 25 wordt en een paspoort krijgt waarmee een Uzebeekse misschien naar Europa kan. Telkens als zee en klant moet gaan helpen, draait ze zich na een mewter of 8 resoluut om en zegt beslist: “Sit!”. Hetgeen ik nog maar een biertje doe. Gearmd brengt ze me naar een hotel om de hoek, dat eigenlijk alleen voor Uzbeken is. Authentieke badkamer en slapen buiten op een groot bed pal voor een bestofte Oldtimer.
In de ochtend zingend op weg in de eerste regen sinds Turkije, dat is lekker na al die hitte. De tweede pause neem ik bij een belkantoortje, waar ik van het internet gebruik mag maken. Als ik klaar ben, is de eigenaar weg en mijn fiets ook. Heel relaxed en lachend komt hij aanfietsen in de regen, hij kan dus fietsen op die zware bak! Zo logisch als het is, dat ik gratis op zijn internet mag, zo logisch is het, dat hij even een ritje op mijn fiets maakt. Omdat hij niet valt, is het ook zo logisch, dus… Een mooie rit van 2 dagen over het vlakke Uzbeekse land met veel jochies op ezels en kleinschalig boerderijleven brengt me om half 4 in het bij de eerste aanblik al adembenemde Samarakand. Vlug de fiets gestald bij Hotel Joni (tip van Peter en Tom in Mashad). Daar kan ik snel douchen en ze bellen een taxi voor het station. Op denipper de trein gehaald, die met 3 uur vertraging pas om middernacht in Tashkent arriveert. Geen goedkoop hotel gevonden, du seen paar uur slapen in het plantsoen. Bij het ochtendkrieken naar de metro wandelen. Daar moet je dus echt geen foto’s maken. 4 oom agenten willen paspoort zien en de foto moet ik deleten. Welkom in politiestaat Tashkent. Veel agenten op straat, meest vriendelijk, maar in de metrostations wordt erg streng gecontroleerd, echter alleen bij buitenlanders. Verder vallen de prachtig verzorgde gazons overall op, door een vrouw of 8 bijkans met nagelschaartjes bijgewerkt. Ze worden ook overvloedig besproeid, terwijl de rest van het land kampt met een enomr watertekort. Asghabad, de hoofdstad van Turkmenistan, schijnt nog extremer te zijn. Vol protserige marmeren gebouwen, omheinde parken waar niemand in mag en bijna geen mensen op straat.
In Tashkent scoor ik de eerste dag al mijn Chinese visum. De tweede dag sta ik dankzij een behulpzame agent 2 uur in de verkeerde rij bij de Tadjiekse ambassade, maar op woensdag is ook deze hindernis genomen. Tijdens het waqchten zwem ik voor het eerst deze reis! Buiten in het Navoj park, war ik prompt mijn rug goed verbrand. Het hostel Gulnara vlakbij de levendige Chorsu-bazaar is eenb goed oord om hiervan wat bij te komen. Weer veel fietsers hier en een nIeuw-Zeelander op een brommertje, ook een mooie manier om de wereld te zien. Rugzak voorop en 5 liter benzine in een vaatje inhet omamandje, anders steigert hij elke keer.
“Never trust a stranger”, zeker niet als deze een zwaar Frans accent heeft. Tot 2 keer toe beweert hij, dat de Kirgizische ambassade op donderdag dicht is. Ik kom daar vrijdagmorgen: op vrijdag dicht. Et merci. De taxichauffeur, aan wie ik vraag dan maar naar de Pakistaanse ambassade te rijden , brengt me in no time naar….de Iraanse ambassade. Van hieruit rijdt hij dan echter recht naar…de Kirgizische ambassade, daar was ik net! De bewaker daar weet echter de weg naar de Pakistaanse ambassade. Geen visum hier, had ik in Nederland al aan moeten vragen, maar “80% chance you get it at the border”. Al s een official dat zegt. Dat wordt weer spannend aan de Chinees-Pakistaanse grens, al zal het wel loslopen, meer dan wat dollars brengen doe ik niet en die kunnen ze goed gebruiken.
“ Friday, Friday: suds and soda mix okay with beer.” Een nachtje doorhalen omdat het kan, morgen niet fietsen en “In the Mood”. Ik check in bij Tom (www.tombrucecycling.com) in het hotel bij het station, dat hij wel wist te vinden. “ There is always something in the air”: ik voel een drinkavondje aankomen en neem maar 25.000 sum mee (10 dollar) en om 5 uur gaan we naar de” Bierhalle” met kledingadvies. We mogen in een hoekje een veel te duur bier drinken en nemen gauw een taxi naar de Bierstube, die ik in het centrum had gezien. Betere sfeer, beter en goedkoper, bier, maar nog steeds niet je dat. Mijn nachtraafooghoek had een tentje gespot iets terug: Andy Murray – Nadal op Wimbledonen eeen Spaghetti voor Tom en een biermenu voor mij. Tom geeft me de 25.000 som terug, die ik van hem tegoed had. Een Zwitserse Uzbeek neemt ons mee naar een heerlijk alternatief rocktentje, wat een tref. Een doordrinkavond vol gemengde gevoelens. Spijt over dome dingen die ik deed de laatste hjaren met teveel drank op, heimwee naar het heerlijke, vrije Hall of Fame sfeertje en de laaste nawee-en van pubertje Jonkie Paul maken dat ik me wee. De drank help took natuurlijk. Om 5 uur vind ik me terug op de stoprand, in de ene arm een anderhalve literfles bier, in de andere een Uzbeekse, waarin meer bier zit dan in die fles. Tijd om beiden elkaar te laten vergezellen en met de laatste sum een taxci naar het stationshotel te nemen,de ‘Registan’ vertrekt immers om 7 uur terug naar Samarkand.
Samarkand: prachtige stad op de zijderoute. In de zonsopgang het Registan bewonderd, doorgewandeld naar de prachtige mausolea. De dag erna bij zonsondergang een minaret van he t Registan beklommen, fantastisch gezicht. Tussendoor chillen in B&B Bahodir (maar liefst 12 fietsers) en door de oude stad dwalen. Met Tom en het Portugese stel (ww.2numundo.com) op weg richting de grensovergang naar Dushanbe in Tadjikistan. Vooral de 4e dag, toen we dachten aft e dwalen en in een soort Rocky Mountains terechtkwamen: fantastisch. En dat mensen je geld gaan geven als je bijna blut bent, en meloenen en brood en lunch: prachtige ervaringen. Ook het fietsen met Tom bevalt goed, we besluiten samen de Pamir Highway in Tadjikistan op te zoeken.